Jamnik Tedi z głosnej interwencji w Krakowie prosi o pomoc !!!

Wieści z domu Tadeusza:
Wieści od Pana Tadeusza
"Tadeusz ma się bardzo dobrze. Przywiązał się do nas, a my do niego. Jest największym psem-przytulakiem, jakiego widziałam. Tradycją stało się poranne przytulanie w łóżku, kiedy to Tadek upomina się o pieszczoty przez ok. pół godziny, po czym zasypia (czasem chrapiąc). Jest przezabawny w niektórych swoich zachowaniach i przeuroczy zarazem. Postawą ciała i wpatrującymi się smutnymi oczyma przypomina kłapoucha. Tadeusz nabrał życia, stał się bardziej żwawy. Czasem bawi się z suczkami, dziś nawet biegał za piłeczką i chwytał ją w swą bezzębną paszczę przytył do nieco ponad ośmiu kilogramów i wygląda jak normalny jamnik. Biega (!) z nami na spacerach i w ogródku. Ma całkiem niezłą kondycję pomimo swego flegmatyzmu. W ciągu dnia potrafi kilkakrotnie zmienić wybór swego pana, chodzić za nim krok w krok i 'bronić' go przed pozostałymi domownikami. Jest największym zaborczym pieszczocho-jamnikiem. Jeśli chodzi o zdrówko, to byliśmy u weta. Uwaga - założył mu kaganiec, wyczyścił uszka, opróżnił gruczoły okołoodbytowe. Dostał lekarstwa na nietrzymanie moczu (zdarza mu się) i kichanie. Wyniki badań w normie, oprócz wciąż podwyższonych wskaźników wątrobowych (aczkolwiek niższe, niż ostatnio). Tadeusz pozdrawia swoim mokrym noskiem swoje tymczasowe opiekunki i wszystkich z fundacji!"

Migawka z życia Teda
Serce się raduje gdy dochodzą do nas takie wieści
Nie ma większej nagrody !
dramatyczny wątek Teda na forum > www.jamnikiniczyje.pl/index.php?option=c...topic&id=94&Itemid=3
Oto Tadeusz żebrający przy stole z koleżankami. Tadeusz miewa się dobrze. Żyje w zgodzie z suczkami. Tę czarną notorycznie zaczepia, po kilka razy dziennie, skacząc, powalając ją na ziemię i głośno gadając. Bawią się cały czas. Ta ruda jest zazdrosna i Tadeusz odrzuca jej zaloty, które początkowo były nienawiścią do nowego przybysza. Tadeusz lubi być upierdliwy, ale lubi być też słodki i kochany. Potrafi szczekać na śpiących w środku nocy, żeby wziąć go pod kołderkę. Potrafi mruczeć z rozkoszy, jeśli drapie się go za uchem i jest głaskany. Kiedy powala się na podłogę, żeby pokazać brzuszek, najpierw kładzie głowę i robi tak fikołka prosto na plecy. Tadeusz nie lubi zimy. Żeby przekonać go do wyjścia i załatwienia potrzeb fizjologicznych, trzeba użyć kiełbasy. Apropo jedzenia ma ogromny apetyt i pochłania ogromne porcje. Nie da się w nim rozpoznać starego wychudzonego Teda. To zupełnie inny pies. Oczy nie łzawią mu tak jak kiedyś - tu oddycha czystym powietrzem. Kiedy spuszcza się go ze smyczy, biegiem dorównuje zwinnym koleżankom, chociaż jeszcze pół roku temu miał problemy z płynnym chodzeniem. Jutro jedziemy z nim od weta, żeby skontrolować wątrobę, obciąć pazury, wyczyścić uszy. Wet radzi z nim sobie i uwaga - potrafi założyć mu kaganiec (Tadeusz nie lubi wizyt u lekarza). Osobiście nie spędzam z nim dużo czasu, bo studiuję, ale Tadeusz łazi krok w krok za mamą, a kiedy przyjżdżam do domu przykleja się do mnie, codziennie rano przychodzi na przytulanie do łóżka i krąży z pokoju rodziców do mojego pokoju całe dnie. Oczywiście wciąż ma obsesję zakopywania się w swojej kołdrze, chociaż dziewczyny oblegają jego posłanie, jako że wolą jego ukochaną kołderkę. Wtedy Tadeusz jest sfrustrowany i musi iść na mniej wygodne posłanie, gdzie nie może się zakopać. Ciężkie jest życie z kobietami.